وابستگی افراطی ، امری مذموم و ناخوشایند است که می تواند انسان را از مسیر سالم و کارآمد زندگی بازدارد و انرژی های مثبت او را صرف موارد بیهوده و بی سرانجام گرداند. جالب اینجاست که وابستگی ، می تواند خودش را از دید مردم پنهان نماید.

برآنیم تا در این مقاله ، 9 نوع از جلوه‌های ‌وابستگی در شکل‌های گوناگونی از خصیصه‌ها، نقش‌ها یا قالب‌های رفتاری و شخصیتی را مورد بررسی قرار دهیم ، تا شما کاربران گرامی ، با جلوه های متفاوت وابستگی آشنا شوید ؛ تا خدای ناکرده هم خود بدین دام گرفتار نشوید، و هم بتوانید افراد وابسته را در اطراف خود مورد شناسایی قرار دهید.

1- نجات دهندگان و کار راه‌اندازها
این افراد در ضمن اینکه خودشان را مورد غفلت قرار می‌دهند و از یاد می برند؛ سعی می‌کنند به دیگران کمک کرده و مشکل آنها را برطرف نمایند.

به عبارت دیگر آنها هویت شان را در ارتباط با دیگران از دست می‌دهند.

2- مردم راضی کن‌ها یا خشنودکنندگان مردم
این افراد، به جای اینکه به ابراز نیازها و خواسته‌های طبیعی خود بپردازند و آنها را برآورده کنند، ترجیح می‌دهند تسلیم دیگران شوند و خواسته‌های آنها را اجابت کنند. این افراد به سختی می‌توانند جواب رد به دیگران بدهند. بخشی از فرآیند بهبودی آنها این است که (نه) گفتن را یاد بگیرند.

3-افراد فزون طلب

افراد زیادی از زندگی کنونی خود خرسند و راضی هستند و در مقابل نیز بسیاری افراد احساس می‌‌کنند زندگی‌شان آن چیزی نیست که به دنبال‌اش بودند و یا آنچه از زندگی می‌‌خواستند همانی نیست که هم اکنون دارند. مسلماً برای شما هم پیش آمده از هیچ‌یک از موفقیت‌‌های خود احساس شادی و رضایتمندی نداشته و احساس کنید ‌این آن چیزی نبوده است که به دنبال‌اش بوده‌اید و یا آن حس خاصی که به دنبالش بوده‌اید را به شما نمی‌‌دهد. افراد موفق زیادی نیز در اطراف شما وجود دارند که ازدیدگاه دیگران بی‌نظیر و سعادتمند هستند اما در درون خود احساس بی‌کفایتی و تهی بودند می‌‌کنند.

نارضایتی از زندگی را در چهره و مکالمات بسیاری از افراد در جامعه به وضوح می‌‌توان مشاهده نمود گله و شکایت مداوم از اوضاع و شرایط اعم از اجتماعی، اقتصادی، شغلی و زندگی شخصی همراه با صورت‌‌های افسرده و دلزده انسان‌‌های بسیاری که حتی حوصله هم‌صحبتی با یکدیگر را ندارند و ترجیح می‌‌دهند در تنهایی خود فرو روند و یا افرادی که مدام با خود و دنیای اطراف‌شان در جنگ بوده و ابراز ناراحتی می‌‌کنند که چرا؟ چرا من در جایی که می‌‌خواهم نیستم؟ چرا خانه‌ای را که می‌‌خواهم ندارم؟ چرا در رشته‌ای درس می‌‌خوانم که دوست ندارم؟ چرا شغلم آزارم می‌‌دهد؟ و مهم‌تر از همه چرا من خوشحال و شاد نیستم عده بسیاری فارغ ازدغدغه‌‌های عامه مردم در رفاه کامل زندگی می‌‌کنند ولی برخی از آنان نیز بسیاری از ‌این چراها را هر روز برای خود مطرح می‌‌کنند.

گرچه در تعطیلات چندان به سلامتی و ورزش و غذاهای سالم پایبند نیستیم اما ما لیستی از کارهایی که می توانید انجام دهید و بدون عذاب وجدان لذت ببرید برای شما آماده کرده ایم ، این کارها نه تنها لذت بخش هستند بلکه به سلامتی تان هم کمک می کنند!

10 کار لذتبخشی که امسال عید شما را سلامت نگه می دارند
احتمالا اصلا فکرش را نمی کنید اما موارد زیر برای سلامت ماندن، شادی و زیبایی تان کارایی فوق العاده ای دارند.گاهی اوقات توجه به سلامتی کار دشواری به نظر می رسد شاید فکر می کنید باید کارهای سختی انجام بدهید، اما چه می شد اگر می توانستید در حالی که لذت می برید بدون عذاب وجدان به سلامت بدنتان هم کمک می کردید، حس بهتری می داشتید و جوان تر به نظر می رسیدید؟ فکر می کنید امکانش وجود دارد ؟
خوب خبر خوبی برای شما داریم ،اکنون می توانید! این نکات به نظر شیطنت آمیز می آیند. اما چه کسی گفته که چیزهایی که مناسب شما نیستند جالبند؟

1. پیاده روی طولانی داشته باشید. علاوه بر اینکه پیاده روی طولانی شما را به مرز 10000 گام در روز می رساند، سود دیگری نیز دارد. برای خود زمانی را اختصاص دهید. تخلیه روزانه تنش ها و استرس ها به طور روزانه این شانس را به شما می دهد که قدردان دنیای پیرامون خود باشید و برای مدت کوتاهی هم که شده خالی از هرگونه تنشی باشید. به خودتان لطفی کرده و آی پد خود را در منزل بگذارید. هشیارانه اطرافتان را بنگرید- مناظر، بوی هوا و وزش نسیم را روی پوستتان حس کنید- تا نهایت استفاده را ببرید.

2. قرار ملاقات هفتگی یا شب های دوستانه داشته باشید. داشتن دوستان صمیمی، کلیدی برای سلامتی و شادی است. خانواده و دوستانتان حمایت و درکی را که از جای دیگر نمی توانید داشته باشید را به شما می دهند. تندرستی بسیار حائز اهمیت است. بنابراین به روابط دوستانه اولویت داده و زمانی را برای دیدن دوستانتان(یا تماس) اختصاص دهید و چنانچه متاهل یا درگیر یک رابطه ای جدی هستید، بدانید که وقت گذاشتن برای با هم بودن و تقویت رابطه تان بسیار اهمیت دارد.

گاهی اوقات به پایان رساندن یک پروژه، بخش دشوار آن است و برخی عوامل باعث می‌شوند مرتب به عقب برگردید و پیشرفت کاملی نداشته باشید و به خط پایان نرسید. برخی افراد در اثر ترس از شکست در هنگام به پایان رساندن کاری، آن را تمام نمی‌کنند. اما چه عواملی باعث می‌شوند که شما به‌طور کامل به هدف‌تان نرسید:

کمال‌گرا بودن
گاهی اوقات عدم تمایل برای به پایان رساندن کاری در اثر نگرانی ناشی از نتیجه آن کار است. شما نگران هستید که نتیجه کارتان به اندازه کافی خوب نباشد. اما باید باور داشته باشید که می‌توانید کار شگفت‌انگیزی انجام دهید. کمال‌گرایی بیش از اندازه باعث می‌شود که هرگز لذت کامل کردن و به پایان رساندن را تجربه نکنید.

راه حل چیست؟
استاندارد‌های خود را توسعه دهید.
توجه داشته باشید که ما نمی‌گوییم استانداردها را از آن چیزی که هستند، پایین‌تر بیاورید. از خودتان بپرسید، بدترین حالت ممکن که می‌تواند رخ دهد چیست؟ آیا کسی اهمیتی به این مسأله می‌دهد و اصلاً کسی متوجه آن می‌شود؟


خود را روی احساس به پایان رساندن متمرکز کنید. پروژه‌ای که به اتمام رسید و کاری که تمام شده است را به خاطر بیاورید. چه احساسی به شما دست می‌دهد؟ شاید احساس راحتی زیاد یا آزاد بودن کنید. حالا تصورش را بکنید اگر کاری را که در حال انجامش هستید به پایان برسانید، چه احساس خوشایندی خواهید داشت. همین‌ تصور و تجسم به شما انگیزه می‌دهد تا با قدرت بیشتری پیش بروید.

همیشه و در همه مدارس بچه‌هایی وجود دارند که از بچه‌های دیگر سرکش‌تر هستند. آنها خشن‌تر، سرسخت‌تر و گاه کمروتر و ساکت‌ترند. برخی از آنها بیش از دیگران اصرار می‌کنند، جلب توجه می‌کنند، عقب می‌کشند یا زود پژمرده می‌شوند. بچه‌های تشنه محبت شیطنت می‌کنند، هل می‌دهند، حرف دیگران را قطع می‌کنند یا همیشه می‌خواهند حق با آنها باشد. تمام اعمال این بچه‌ها برای معلمان و اولیای مدرسه یک علامت تعجب دارد. اینها بچه‌هایی هستند با کمی‌نیروی اضافی. این بچه‌ها مشکل انضباطی دارند، اما این راه صحیح مورد قضاوت قرار دادن آنها نیست.

بهتر است آنها را یک فرد آسیب دیده ببینیم. آنها از نظر جسمی‌مریض نیستند، واقعا آزرده‌اند و احساساتشان جریحه‌دار شده است. این دانش‌آموزان، قربانی یک منجلاب کامل، سخت و پیچیده‌اند. آنها متعلق به یک خانواده درگیر و گرفتار هستند و نتیجه آن است که بچه تبدیل به فردی می‌شود که معلم و مسئولان مدارس را در زحمت و مخمصه و دردسر می‌اندازد.

این بچه‌ها سزاوار سرزنش نیستند. خانواده کودک هم اغلب مقصر نیستند. (با اینکه افراد زیادی دوست دارند سنگ را به سوی والدین پرتاب کنند و آنها را مقصر رفتارهای نابهنجار این دانش‌آموزان می‌دانند) شما معلم عزیز می‌توانید نسبت به این دانش‌آموزان احساس احترام و همدردی واقعی کنید. زندگی، آنها را آزرده است، اگر آنها اجباری به مواجه شدن با این همه موانع و این همه آزردگی را نداشتند، امروز رفتارشان چنین نبود. این گروه ناشاد کوچک بشدت آسیب دیده‌اند.

شما می‌توانید درک خود را از رفتار‌های بیمارگونه آنها بالا ببرید. می‌توانید بفهمید این بچه‌ها یکی به عشق و مهربانی بیشتر، دیگری به استقلال بیشتر، آن یکی به فرصت رشد کردن و دیگری به محافظت و نگهداری بیشتر، نیاز دارند. هر پیشینه‌ای که داشته‌اند، یک طرح اصلی دارد و آن این که «این بچه‌ها را درک نکرده‌اند.»